,,I think she already known, that I loved her for a while''

~26~

Sobota, 27 marzec, 16:00
     Dzisiaj miały się odbyć urodziny Leondre. Zaprosił do swojego domu wszystkich przyjaciół i niektórych znajomych. Stałam właśnie w mojej garderobie i dobierałam dodatki do mojego stroju. Miałam na sobie czarną sukienkę, którą dzień wcześniej kupiłam z Oliverem.

 

W końcu zdecydowałam się na brak jakiejkolwiek biżuterii. Włosy zostawiłam rozpuszczone. Przejrzałam się w lustrze. Niby wyglądałam zwyczajnie - miałam na sobie przecież tylko sukienkę i białe conversy (nie pokusiłam się o szpilki, ponieważ to nie miała być żadna elegancka impreza dlatego nie zamierzałam się tak poświęcać).

 

 

Ale wracając. Niby wyglądałam zwyczajnie, ale coś mi się w sobie bardzo podobało od ubrania tego stroju. Nagle poczułam czyjeś ręce na moich oczach.

     -Kim jestem? - usłyszałam czyjś głos i nie musiałam się długo zastanawiać do kogo on należał.

     -Leondre, przecież wiem, że to ty. Nigdy nie byłeś w to dobry.

     -Ej. - powiedział, udając obrażonego brunet - Ranisz mnie teraz.

     -No jejku, jejku. - odpowiedziałam i przytuliłam chłopaka.

     -Wyglądasz ślicznie. - pochwalił mój wygląd.

     -Dziękuję. - odparłam, po czym po chwili namysłu dodałam - Poczekaj tutaj, ja zaraz wracam.

Zostawiłam chłopaka w garderobie, a sama wyszłam z niej, wchodząc do mojego pokoju. Położyłam się na podłodze i wyciągnęłam z pod łóżka pudełko, zapakowane w niebieski papier. Wróciłam ponownie do garderoby, odłożyłam prezent na bok i podeszłam do Leondre. Odgarnęłam kilka jego kosmyków włosów, które opadały mu na czoło. Lubiłam, kiedy czasami odpuszczał z wizytą u fryzjera, wyglądał uroczo z trochę dłuższymi włosami. Objęłam mu twarz swoimi dłońmi i popatrzyłam mu w oczy. Tak cholernie cieszę się, że go mam przy sobie.

     -Więc tak... - zaczęłam i zauważyłam, że kąciki ust chłopaka uniosły się do góry. Tak, to właśnie był jego problem, co chwilę chciało mu się śmiać. Po krótkiej chwili chłopak się uspokoił, a ja wróciłam do mówienia. - Dobrze wiesz, że jestem fatalna w składaniu życzeń więc nie utrudniaj mi tego, bo sama zaraz wybuchnę śmiechem. No więc z okazji urodzin chciałabym Ci życzyć wszystkiego najlepszego, co może się tylko przydarzyć człowiekowi, żebyś był zdrowy, szczęśliwy,miał mnóstwo przyjaciół, sukcesów w zespole i żebyśmy się nigdy nie musieli rozstawać.

Chłopak mocno mnie  przytulił i powiedział mi na ucho:

     -Dobrze wiesz, że jeśli to ostatnie się spełni to już będę miał wszystko inne.

Pocałowałam chłopaka w usta, a on od razu odwzajemnił pocałunek. Wplotłam ręce w jego włosy, a on podniósł mnie do góry i posadził na swoich biodrach. Pocałunki stawały się z każdą chwilą coraz bardziej namiętne. W końcu Leondre, ze mną na rękach wyszedł  z garderoby do mojego pokoju, położył mnie na łóżku, podparł się o nie rękoma i powrócił do składania kolejnych pocałunków, które po pewnym czasie przemieściły się z ust na moją szyję. Nagle poczułam ręce chłopaka na zapięciu mojej sukienki. Nie chciałam żeby przestawał, ale wiedziałam, że musiałam zareagować. W salonie siedzieli moi rodzice ze znajomymi, a drzwi pokoju były nie zamknięte. Z resztą i tak musiałabym być czujna, żeby nie doszło do niczego więcej.

     -Leondre. - powiedziałam cichym głosem.

Chłopak nie zareagował, tylko nadal zmagał się z suwakiem w mojej sukience.

     -Leo moi rodzice są na dole.

     -Przecież i tak zawsze pukają. - tym razem usłyszałam odpowiedź.

     -Leo! - powiedziałam trochę głośniejszym tonem, a chłopak odskoczył jak oparzony.

     -Przepraszam, powinienem cię posłuchać od razu. Przepraszam.

     -No już, spokojnie. To może dla odmiany pomożesz mi go zapiąć?

Chłopak popatrzył na mnie pytającym spojrzeniem, ale chwilę później domyślił się, że chodziło mi o suwak w sukience. Wstałam, a Leondre zgarnął mi włosy i zapiął zamek.

     -Wydaje mi się, że ktoś tu jeszcze nie dostał prezentu. - powiedziałam i poszłam do garderoby po niebieskie pudełko. Trzymając je stanęłam na przeciwko chłopaka.

     -Proszę. A i nie licz, że to jest jakiś psychologiczny prezent, łączący wspomnienia nas obydwojga, bo w tym też nie jestem dobra.

Leo wziął się za otwieranie pudełka i wyjął z niego szarą bluzę z Vansa.

 

     -Jest świetna. - stwierdził i mocno mnie przytulił.

     -Cieszę się, że ci się podoba. I dobrze, że zdecydowałam się na tą, którą ja wybrałam, bo Oliver proponował taką w truskawki. - zaśmialiśmy się. Mój przyjaciel miał dość nietypowy gust, ale na nim te rzeczy ładnie wyglądały.

     -Dobra, wydaje mi się, że już powinniśmy iść, bo już za niedługo zaczną przychodzić goście.

     -Dobra, w takim razie ja jeszcze tylko pójdę do łazienki.





     Weszłam z Leondre do jego domu i przywitałam się z jego mamą. Na stole były już rozłożone wszystkie przekąski i już nic nie musieliśmy robić, wystarczyło czekać na gości. Pierwsi pojawili się Daniel i Sophie, a zaraz za nimi przyszła Nicole z Oliverem. Za jakieś dziesięć minut przyszli już wszyscy.
Impreza była wspaniała i świetnie się bawiliśmy. Zeszło nam do 1:00, a ja nie wiadomo kiedy zasnęłam. Obudziłam się podczas, gdy Leo wnosił mnie po schodach do swojego pokoju. Kiedy tam wszedł ułożył mnie na swoim łóżku i odgarnął mi niesforne kosmyki włosów z czoła.
      -Leondre? - zapytałam cichym głosem, chwytając go za rękę. Chłopak chyba myślał, że spałam.
      -Tak?
      -Chyba muszę już iść, jest bardzo późno.
      -Nie żartuj sobie, nie ma sensu już wracać do domu. Moja mama zadzwoni do twojej i powie jej, że wrócisz rano.
      -No dobrze. Ale Leo... - zaczęłam, ponieważ zauważyłam, że chłopak idzie w stronę wyjścia.
      -Hmm?
      -Zostaniesz ze mną?
      -Oczywiście, tylko chciałem iść się przebrać i przynieść coś dla ciebie. W sukience raczej będzie ci mało wygodnie, żeby spokojnie spać.
      -Masz rację, ja w takim razie ja pójdę wziąć prysznic.
Chłopak podał mi rękę i pomógł mi podnieść się z łóżka. Po wstaniu udałam się do łazienki i wzięłam prysznic. Po wyjściu z kabiny zauważyłam, że przecież nie miałam przy sobie żadnych rzeczy na przebranie. Nagle usłyszałam pukanie, Leo jak widać miał świetne wyczucie czasu. Wystawiłam rękę za drzwi i zabrałam od chłopaka ubrania. W sumie to tylko jego t-shirt. No nic, będę musiała spać w majtkach. Przebrałam się, wyszłam z łazienki i zobaczyłam Leondre, czekającego tuż pod jej drzwiami.
     -Z tym brakiem spodni to umyślnie, czy jak?
     -Skądże. - odpowiedział z miną niewiniątka, a potem z łobuzerskim uśmiechem dodał - Przecież każde moje spodnie by z ciebie spadły, to co miałem zrobić.
Poszłam w kierunku pokoju Leo i po chwili poczułam rękę chłopaka na mojej pupie.
     -Głupek. - powiedziałam cicho i przewróciłam oczami.  
     -A ty księżniczka. I co z tym zrobimy?
     -No nic. Chyba już musi tak zostać. - odpowiedziałam.
Weszliśmy do pokoju, położyłam się na łóżku, a obok mnie Leondre. Przykryliśmy się kołdrą, a ja przytuliłam się do chłopaka, który odwzajemnił  mój uścisk i pocałował mnie w czubek głowy. Zaczął bawić się moimi włosami.
     -I jak się dzisiaj bawiłeś? - zapytałam solenizanta.
     -Było świetnie, ale i tak lepiej niż na samej imprezie było przed niż, razem z tobą i teraz. W sumie to i tak dobrze wiesz, że z tobą jest mi zawsze najlepiej i żadna odległość nas nie rozdzieli, nawet to twoje pieprzone Los Angeles.
     -Dobrze wiesz, że i tak tam wyjadę. To moja życiowa szansa na naukę w moim wymarzonym college i uczęszczanie do najlepszej szkoły tańca.
     -A ja jadę z tobą i to też świetnie wiesz. Przecież jakiś czas temu obiecałem ci to, ale i tak nie wyobrażam sobie postąpić inaczej.
Przytaknęłam tylko głową.
     -Wiesz co? - zapytał niepewnie chłopak.
     -Co?
     -Cholernie zazdroszczę ci tego, że masz już tak to wszystko poukładane. Dobrze wiesz do jakiej szkoły pójdziesz i co masz zrobić, żeby się tam dostać. Wiesz jaka akademia najlepiej rozwinie twoje umiejętności. Ja nawet nie wiem co będę jadł jutro na śniadanie i przez to boję się przyszłości i boję się, że ona nadejdzie za szybko, zaskakując mnie.
      -To, że nie masz jej zaplanowanej w cale nie oznacza, że sobie w niej nie poradzisz. Jesteś mądry i dzielny, umiesz świetnie przystosować się do sytuacji.
      -Sam nie wiem.
      -A kto mi zawsze powtarzał, że muszę uwierzyć w siebie?
      -"Super Leo"! - odpowiedział chłopak, a mi od razu przyszło do głowy mnóstwo wspomnień z początku naszej znajomości.
      -Ojejku, stęskniłam się za tym przezwiskiem.
Po tych słowach nastała krótka cisza, przypomniały mi się pewne słowa Leo i chciałam się nad nimi zastanowić.
      -Leondre?
      -Tak?
      -Pamiętasz jak mówiłeś, że będziemy przez siebie cholernie cierpieć?
      -No tak.
      -To jeszcze nam wychodzi.
      -Cisza przed burzą. - skomentował z łobuzerskim uśmiechem.
      -Śmieszek z ciebie. - odpowiedziałam, chodź wiedziałam, że może mieć racje. Czekało nas przecież jeszcze ze sto kłótni i pewnie kilka tych poważnych.